این روزها دست به قلم شدن و نوشتن چند خط مطلب در مورد یک موضوع خاص اونم با موضوعیت محیط زیست خیلی سخت است و بیشتر می تواند تعبیر دلنوشته ای را به خود بگیرد ولی به نظر می رسه یک سری از مطالب هست که بر انسان تکلیفه که بازگو کنه و در قالب یک درد مطرح کنه.یکی از چیزهایی که این روزها تو زندگی ها گم شده و می شه گفت کم رنگ شده بحث محیط زیسته یا بهتر بگویم احترام به مقوله محیط زیست است. چیزی که از اصول و شعائر اسلامی ما بوده و هست ولی مثل خیلی از چیزای دیگه ما از زندگی هامون داره کنار گذاشته می شه.
اینکه ما ندونیم محیط زیست چیه و برای چی بایستی از اون محافظت کنیم واقعا درد بزرگیه البته شعار دادن درباره محیط زیست و حفاظت از آن این روزها از مطالب لوکس روز شده ولی در عمل عکس این اتفاق می افته. اگر بخواهیم در این رابطه قلم فرسایی کنیم از مثنوی 70 من کاغذ هم رد می شه.پرسشی که بیشتر ذهن ما را درگیر خود می کند این است که چرا در ایران با وجود ریشه های تمدنی درخشان و فرهنگ والای ایرانی- اسلامی، چشم اندازهای ناب، گونه های نادر حیات وحش، هوای پاک و خاک خاصلخیز و کمیابی آب در بیشتر مناطق کشور، اینگونه ناآگاهانه و خودخواهانه با محیط زیست رفتار می شود و انگار برخی افراد خواسته یا ناخواسته کمر به نابودی طبیعت و زندگی بسته باشند. این برخوردها و رفتارها ریشه در کجا دارند؟ در این میان مقصر کیست؟ هرکدام از ما مستقیم یا غیر مستقیم در سطح کلان و خرد به نوبه خود در ایجاد این بحران مقصر هستیم و شاید وقت آن رسیده باشد که به جای اینکه بی تفاوت باشیم برخورد قاطعانه داشته باشیم و جایی که فقط طرح و برنامه می دهیم پیگیر اجرا نیز باشیم و باید بدانیم که محیط زیست مقوله ای تک بعدی نیست و فقط به گروه خاصی مربوط نمی شود بلکه موضوعی چندبعدی و همه جانبه است.بنابراین نیازمند بینش و اندیشه ای چندبعدی و همه سو نگراست. محیط زیست جدا از طبیعت، جدا از جامعه ای که انسان در آن زندگی می کند و جدا از محیط های ساخته فکر و دست بشر قابل تصور نیست. محیط زیست همه چیز را در بر می گیرد و بر روابط انسان و طبیعت حکم فرماست و در همه فعالیت های ما به عنوان انسان دخالت دارد و از آن متاثر می شود.
محیط زیست را می توان مجموعه ای از فضا و روابط موجود در آن در نظر گرفت. محیط زیست، ما را می سازد و ما محیط را می سازیم و این ساختن و ساخته شدن یک سویه نیست بلکه رابطه ای دو سویه ایجاد می کند. این رابطه بین ما و محیط زیست و بین هریک از ما با دیگری وجود دارد و نباید محیط زیست را قربانی نماییم و باید بدون درنگ حرکت کنیم و چه زود همه چیز دیر می شود.
و به قول سهراب :
و نخواهیم مگس از سر انگشت طبیعت بپرد
و نخواهیم پلنگ از در خلقت برود بیرون
و بدانیم اگر کرم نبود، زندگی چیزی کم داشت
و اگر خنج نبود، لطمه می خورد به قانون درخت
و اگر مرگ نبود، دست ما در پی چیزی می گشت
و در پایان من از تمامی اساتید و دانشجویانی که در طی این سال ها انجمن علمی محیط زیست را حمایت کردند تشکر میکنم و خواهشمندم که این حمایت تا بعد ها و گروه های بعدی همچنان ادامه داشته باشد و دوچندان شود و همچنین از تمام دانشجویان محیط زیست خواشمندم که دین خود را به رشته و آنچه که آموخته اید ادا کند.
ای کاش بیشتر به محیط زیستمان توجه کنیم
رضا بلوچ محمد رضا خانی
عضو کوچکی از خانواده بزرگ محیط زیست ایران
محیط ,زیست ,ای ,های ,زندگی ,انسان ,محیط زیست ,می شود ,جدا از ,می کند ,را می
درباره این سایت